സ്കൂളിൽനിന്ന് മടങ്ങിയെത്തിയ ബാലൻ, വീടിനടുത്തുള്ള പുഴയിലേക്ക് നോക്കി. ഒരിക്കൽ വെള്ളത്തിൽ തന്റെ ചെറിയ കൈകൾ മുക്കി കളിച്ചിരുന്ന ആ പുഴ ഇന്ന് മലിനമായൊരു കാഴ്ചയാണ്. പ്ലാസ്റ്റിക് കുപ്പികളും പാക്കറ്റുകളും വെള്ളത്തിൽ പൊങ്ങിക്കിടക്കുന്നു. ബാലന് മനസ്സിൽ ഒരു വലിയ സങ്കടം തോന്നി. ‘നമ്മളാണ് ഇങ്ങനെ ചെയ്തത്,’ അവൻ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു. ‘നമ്മൾ പ്ലാസ്റ്റിക് കൂടുതൽ ഉപയോഗിക്കുന്നതുകൊണ്ടല്ലേ ഇങ്ങനെ സംഭവിച്ചത്?’
ബാലൻൻ്റെ കൂട്ടുകാരനായിരുന്ന ബ്രില്ലിയും ഇതുപോലെ ഒരു അനുഭവം നേരിട്ടു. സ്കൂളിൽ പോകുന്ന വഴി, പുഴയുടെ ദയനീയമായ അവസ്ഥ കണ്ട് അവനും സങ്കടപ്പെട്ടു. കൂട്ടുകാരുമായി ചേർന്ന് ഈ പ്രശ്‌നത്തിന് ഒരു പരിഹാരം കണ്ടെത്താൻ അവർ തീരുമാനിച്ചു. “നമ്മൾ മാത്രം പ്ലാസ്റ്റിക് ഉപയോഗം കുറച്ചിട്ട് കാര്യമില്ലല്ലോ,”ബ്രില്ലി പറഞ്ഞു. “നമുക്ക് ആദ്യമായി സ്കൂളിലെ അധ്യാപകരോട് സംസാരിക്കാം.”
സ്കൂളിൽ വച്ച്, അവർ അധ്യാപകരോട് ഈ വിഷയം പറഞ്ഞു. അധ്യാപകർ അവരുടെ ആശയത്തെ പിന്തുണച്ചു. “നിങ്ങൾ ഒരു കത്ത് എഴുതി നോക്കൂ, സോഷ്യൽ മീഡിയയിൽ പങ്കുവെക്കാം,” അധ്യാപകർ നിർദ്ദേശിച്ചു.
ബ്രില്ലിയും കൂട്ടുകാരുമായി ചേർന്ന് ഒരു കത്ത് എഴുതി സോഷ്യൽ മീഡിയയിൽ പങ്കുവെച്ചു. കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ അവരുടെ കത്ത് വൈറലായി. പലരും ഈ പ്രശ്‌നത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ തുടങ്ങി. ശാസ്ത്രജ്ഞരും പരിസ്ഥിതി പ്രവർത്തകരും അവരുടെ കത്ത് ശ്രദ്ധിച്ചു. അവർ ഈ പ്രശ്‌നത്തിന്റെ ഗൗരവം തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
കുറച്ചു കാലത്തിനുള്ളിൽ, പല രാജ്യങ്ങളിലും പ്ലാസ്റ്റിക് ഉപയോഗം കുറയ്ക്കുന്നതിനുള്ള നിയമങ്ങൾ വന്നു. ബാലനും ബ്രില്ലിയും മറ്റുള്ളവരും ചെയ്ത ചെറിയ ഒരു പ്രവർത്തനം ഒരു വലിയ മാറ്റത്തിന് തുടക്കം കുറിച്ചു. വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം, അവർ വീണ്ടും പുഴയിലേക്ക് നോക്കി. പുഴ വൃത്തിയായിട്ടുണ്ട്. മലിനീകരണം ഒന്നും തന്നെയില്ല. അവർക്ക് അന്നത്തെ തങ്ങളുടെ പ്രവർത്തനത്തെക്കുറിച്ച് അഭിമാനം തോന്നി.
Thank you, your article surprised me, there is such an excellent point of view. Thank you for sharing, I learned a lot.