ലോകം

ലോകം, നീ അനന്തതയുടെ മറുപടി,
താരാപഥങ്ങളിലെ മിഴികൾ പൊട്ടുന്ന
നക്ഷത്രങ്ങളുടെ മിഴിവും നിസ്സഹായതയും
ഒന്നായ് ചിന്തിച്ചോ?

മണ്ണിൽ നിന്ന് മുത്തുവീണപ്പോഴും,
തീരങ്ങളിൽ പാട്ടുചൊരിയുമ്പോഴും,
പകൽ നിലാവിന്റെ അരുവികൾ തീർത്ത്,
നീ ഞാൻ കണ്ട മോഹത്തിന്റേതായിരിക്കുന്നു.

ജീവനും മരണവും തമ്മിൽ നൃത്തം ചെയ്യുന്ന
ഒരംഗണമാണ് നീ, ലോകമേ,
പറക്കും പക്ഷികൾക്കും
പടർന്നു കയറുന്ന വൃക്ഷങ്ങളുടെ ചൂളിനുമിടയിൽ.

പുഴകളുടെ കരയിലോ,
പർവതങ്ങളുടെ മുകളിൽ നിലാവിന്റെ തണലിലോ,
നിന്നെ തൊടാൻ കാതുറക്കുമ്പോൾ,
ഞാൻ നിനക്കൊരു തീർത്ഥാടകനാകുന്നു.

മനുഷ്യൻ, അവന്റെ കൈകളിൽ
നിന്റെ നിലാവെ ചിതറിച്ചു,
അവന്റെ ദാഹത്തിനും ദുർഭാഗ്യത്തിനുമിടയിൽ
നിന്റെ കരുണയിൽ പരാഴമിടുന്നു.

ലോകമേ, നീ സ്വപ്നമാണോ,
അറിയാവുന്നൊരു സത്യമാണോ?
അല്ലെങ്കിൽ കനൽപടരുന്ന
ഒരു കരുതലിന്റെ തീയാണോ?

ഒരു നാളെയെങ്കിലും
തണലായി നില്ക്കാൻ കഴിയുമോ നീ?
അല്ലെങ്കിൽ നിന്റെ ഹൃദയം കൊണ്ടടച്ച്
സ്നേഹത്തെ തുടിക്കാൻ?

നീയെന്റെ വീട്, ലോകമേ,
എല്ലാവർക്കും ഒരേപോലെ ചിരിക്കാൻ
മിന്നുന്ന ഒരു ദീപശിഖയായ്
നീ ആകാശമാകട്ടെ!