തുടര്ന്ന പൊടിപടലത്തില് ഒരു നിലാവുണ്ടായിരുന്നോ?
കുരുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞിന്റെ കണ്ണില് സൂര്യൻ വീണോ?
പുലർച്ചെ സൂര്യൻ ഉദിക്കുമ്പോഴും
വെടിമറക്കങ്ങളുടെ താളത്തിൽ
ഒരു അമ്മയുടെ നിശ്വാസം മാത്രം
നോവിന്റെ ഭാഷയെ പാടുന്നു.
ചിറകുതുറക്കാൻ ശ്രമിച്ച പക്ഷികളേപ്പോലെയായിരുന്നു
ആ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ സ്വപ്നങ്ങള്
ഒരു വായിൽ പാലും, മറ്റൊന്നിൽ പാടില്ലാത്ത ചിരിയും.
നദികളോ? അവയുടെ പാതകൾ ചീന്തപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു
മണ്ണിന്റെ ഹൃദയം വീണ്ടെടുത്ത്
വിരിയുന്ന പൂക്കളെ കണ്ടു ഭയപ്പെട്ടവർ
പാതികളെ കല്ലുകൾക്കു കീഴിലാക്കി.
അവര് ചോദിക്കുന്നു: “എന്തിന് ജീവിക്കണം?”
ആകാശം മറുപടി പറയുന്നില്ല,
പക്ഷേ ഭൂമിയുടെ മൃദുലമായ ഉച്ചത്തിൽ
കുഴിച്ചിടുന്ന കരയുണ്ട് “മതിയാവട്ടെ”.
ഗാസ, നീ മാത്രം അല്ല,
നിന്റെ ഇടവേളകളിലാണ്
മനുഷ്യന്റെ മനുഷ്യരഹിതത്വം തെളിയുന്നത്.